Η λέξη εικασία, αν συμφωνήσουμε ότι αναφέρεται στην “αλήθεια” ενός προβλήματος που δεν έχει αποδειχθεί, είναι για πολλούς λόγους ταιριαστή στον τίτλο του αστυνομικού μυθιστορήματος «Εικασία 3ν +1» (Εκδόσεις Ψυχογιός) του συγγραφέα και μαθηματικού Τεύκρου Μιχαηλίδη. Πρώτα από όλα συνδέει την αστυνομική ιστορία του βιβλίου με τα μαθηματικά, ένα στοιχείο σημαντικό στην εξέλιξή της, που υποδηλώνει επίσης τη γνωστή αγάπη του συγγραφέα τόσο για την αφήγηση ιστοριών όσο και για την επιστήμη.
Χαρακτηριστικά που αναγνωρίζονται στο μυθιστόρημα, και συνολικά στο έργο του συγγραφέα, χωρίς να στερούν από τη γραφή του τη ρεαλιστική και γλαφυρή διάστασή της. Όλα ξεκινούν, άλλωστε, στο κλαμπ Eroticon, σε ένα περιβάλλον κάπνας, μούχλας και φτηνού αλκοόλ. Εκεί συναντάμε πρώτη φορά τη Τζένιφερ από το Μαρόκο, μία νεαρή στρίπερ, να συζητά με τον Κοσμά Στεφάνου, ένα πρώην “γκόλντεν μπόϊ”, άνεργο πλέον του παρηκμασμένου τραπεζικού τομέα. Γενικότερα, η ιστορία εκτυλίσσεται στο ζοφερό κλίμα της προηγούμενης δεκαετίας, τροφοδοτείται από τους κραδασμούς της οικονομικής κρίσης που σάρωσε τη χώρα.
Παρουσίαση, από τον Γιώργο Καρουζάκη
Η λέξη εικασία, αν συμφωνήσουμε ότι αναφέρεται στην “αλήθεια” ενός προβλήματος που δεν έχει αποδειχθεί, είναι για πολλούς λόγους ταιριαστή στον τίτλο του αστυνομικού μυθιστορήματος «Εικασία 3ν +1» (Εκδόσεις Ψυχογιός) του συγγραφέα και μαθηματικού Τεύκρου Μιχαηλίδη. Πρώτα από όλα συνδέει την αστυνομική ιστορία του βιβλίου με τα μαθηματικά, ένα στοιχείο σημαντικό στην εξέλιξή της, που υποδηλώνει επίσης τη γνωστή αγάπη του συγγραφέα τόσο για την αφήγηση ιστοριών όσο και για την επιστήμη.
Χαρακτηριστικά που αναγνωρίζονται στο μυθιστόρημα, και συνολικά στο έργο του συγγραφέα, χωρίς να στερούν από τη γραφή του τη ρεαλιστική και γλαφυρή διάστασή της. Όλα ξεκινούν, άλλωστε, στο κλαμπ Eroticon, σε ένα περιβάλλον κάπνας, μούχλας και φτηνού αλκοόλ. Εκεί συναντάμε πρώτη φορά τη Τζένιφερ από το Μαρόκο, μία νεαρή στρίπερ, να συζητά με τον Κοσμά Στεφάνου, ένα πρώην “γκόλντεν μπόϊ”, άνεργο πλέον του παρηκμασμένου τραπεζικού τομέα. Γενικότερα, η ιστορία εκτυλίσσεται στο ζοφερό κλίμα της προηγούμενης δεκαετίας, τροφοδοτείται από τους κραδασμούς της οικονομικής κρίσης που σάρωσε τη χώρα.
Όσο και αν μοιάζει παράδοξο, η πρώτη συνομιλία των δύο ηρώων στο … αντιπνευματικό περιβάλλον του στριπ κλαμπ επικεντρώνεται στη διάσημη μαθηματική εικασία. Ας δούμε όμως πώς την εξηγεί η Τζένιφερ – σπούδασε μαθηματικά πριν γίνει χορεύτρια στην Ελλάδα-, στον Κοσμά, ενώ το γκαρσόνι πιέζει το ζευγάρι να καταναλώσει αλκοόλ: «Παίρνουμε έναν αριθμό. Αν είναι ζυγός τον διαιρούμε διά δύο. Αν είναι μονός, τον πολλαπλασιάζουμε με τρία και προσθέτουμε ένα». Σύμφωνα με την εικασία, από όποιον αριθμό κι αν ξεκινήσει κάποιος θα καταλήξει πάντα στο ένα.
Μη βιαστείτε, πάντως, να υποθέσετε ότι το μαθηματικό πρόβλημα εμφανίζεται στην αφήγηση για να μετριάσει τη vulgarité του στριπ κλαμπ και της αστυνομικής δράσης. Στη συνέχεια διακρίνουμε ότι η εικασία συνδέεται ουσιαστικά με την εξέλιξη της ιστορίας. Λειτουργεί, κατά κάποιον τρόπο, ως «μηχανή» που ωθεί μία οργιαστική φαινομενικά, αλλά προσεκτικά δομημένη στο υπόστρωμά της, πλοκή, που περικλείει: επαναλαμβανόμενες δολοφονίες, την πορεία ενός πολλά υποσχόμενου ποδοσφαιριστή, του Κριστιάνο, που έγινε μπράβος της νύχτας και πνίγηκε στο ίδιο του το αίμα, το προσφυγικό δράμα, την κοινωνική και θεσμική διαφθορά, σχεδόν σε όλες της τις εκφάνσεις, τη σωματεμπορία, τα κυκλώματα παράνομων στοιχημάτων και πολλά άλλα.
Μοναδικά φωτεινά σημεία σε αυτόν τον κλειστοφοβικό αφηγηματικό μαίανδρο παραμένουν ο έρωτας, που η φλόγα του τρεμοπαίζει στα συντρίμμια των γεγονότων, και η ορθολογική, νηφάλια δράση της υπαστυνόμου Όλγας Πετροπούλου. Παλιά γνώριμη, από προγενέστερες ιστορίες του συγγραφέα, η υπαστυνόμος επιχειρεί, με όση ψυχραιμία διαθέτει, να συμπεράνει, να κάνει τους σωστούς συλλογισμούς, να εντοπίσει τα χαμένα κομμάτια ενός παζλ δολοφονιών και διαφθοράς σε έναν περίγυρο άγριο, πάσχοντα, παράλογο, εκτροχιασμένο.
Ο συγγραφέας χτίζει, εντέλει, μία αμιγώς αστυνομική ιστορία, έχοντας αφομοιώσει δημιουργικά την πλούσια παράδοση του λογοτεχνικού γένους και τις σύγχρονες παραλλαγές του. Το σασπένς, με την κλασική αναζήτηση του δολοφόνου και την ενορχηστρωμένη παραπλάνηση του αναγνώστη, διαδέχεται, στο βιβλίο, την ανάδειξη ποικίλων κοινωνικών, πολιτικών, και ηθικών ζητημάτων. Όποιος επιχειρήσει πάντως να ξεφύγει από τη σκοτεινή επιφάνεια των συμβάντων, ίσως να αναγνωρίσει, δίπλα στην ωμότητα του κακού, τη βαθιά ειρωνική διάσταση της ιστορίας αλλά και τη σισύφεια, ανθρώπινη προσπάθεια που επιχειρεί να τιθασεύει το χάος για να κατανοήσει την ανθρώπινη κατάσταση.
Ερωτήσεις, αφορμή για συζήτηση, από τον Γιώργο Καρουζάκη
© Copyright 2001-2012 Θαλής + Φίλοι.
designed & developed by ELEGRAD
