Η αλήθεια είναι πως μια μαθηματική έννοια δύσκολα εισδύει στον λογοτεχνικό χώρο, και όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει δίνει την εντύπωση της βεβήλωσης ενός άβατου. Μήπως η άχρονη ηρεμία των αδιατάραχτων κύκλων της λογοτεχνίας συντηρεί το μύθο των ξορκισμένων μαθηματικών που «προσγειώνουν ανώμαλα» τη λογοτεχνική περιγραφή, τη συγγραφική έκφραση, την εκδήλωση των συναισθημάτων, των σκέψεων; Μήπως η αυτάρεσκη σιγουριά των λογοτεχνών αλλά και των μαθηματικών, που ζουν στη νεφελοκοκκυγία του απομονωμένου κόσμου τους, μπορεί και ίσως πρέπει να αναταραχθεί;