Αναρτήθηκε σε 14 Μαρτίου, 2024 κατηγορία: Ειδήσεις | Tags: Mαθηματικά, εκπαίδευση, Επιστήμη, Ιδέες, Ιστορία

Παγκόσμια Ημέρα του Πι σήμερα, αφού η ημερομηνία 14 Μαρτίου (ή 3/14 στον αμερικανικό τρόπο γραφής των ημερομηνιών) αντιστοιχεί στα πρώτα τρία ψηφία, 3, 1 και 4 του διάσημου αριθμού πι (3,14159…) στο δεκαδικό σύστημα αρίθμησης.

Ο αριθμός πι (η μαθηματική σταθερά π είναι ένας πραγματικός αριθμός που μπορεί να οριστεί ως ο λόγος του μήκους της περιφέρειας ενός κύκλου προς τη διάμετρό του στην Ευκλείδεια γεωμετρία), έχει απασχολήσει γενιές μαθηματικών επί χιλιετίες, επειδή συνδέεται με ένα από τα πιο σημαντικά και κομψά γεωμετρικά αντικείμενα της φύσης, τον κύκλο. Η προσπάθειά τους να υπολογίσουν την ακριβή τιμή αυτού του υπερβατικού αριθμού αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία των μαθηματικών.

Στο βίντεο που ακολουθεί, ο εκπαιδευτικός Raynaldo Lopes εξηγεί με ευφάνταστο τρόπο τη σημασία αυτού του παράξενου αριθμού, που η δεκαδική του αναπαράσταση συνεχίζεται αδιάκοπα χωρίς να επαναλαμβάνεται.

Στην πραγματικότητα, ο λόγος μεταξύ του μήκους της περιφέρειας ενός κύκλου προς τη διάμετρό του, θα είναι πάντα ο ίδιος αριθμός, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλος ή μικρός γίνεται ο κύκλος, λέει ο εκπαιδευτικός. Και υπενθυμίζει ότι τα ίχνη της σταθεράς πι εντοπίζονται στα έργα αρχαίων Ελλήνων, Βαβυλωνίων, Κινέζων και Ινδών μαθηματικών.

Με την πάροδο του χρόνου και την ανάπτυξη της τεχνολογίας, η επιστημονική αξιοποίηση του αριθμού εκτείνεται σε δεκάδες πεδία. Ο Raymold Lopes σημειώνει ότι η σταθερά πι χρησιμοποιείται στους περισσότερους υπολογισμούς που σχετίζονται με κύκλους, «από αυτόν που αναζητά τον όγκο ενός κουτιού αναψυκτικού μέχρι τις εκείνους που σχετίζονται με τις τροχιές των δορυφόρων». Το πι βοηθά επίσης τους επιστήμονες να μελετήσουν καλύτερα τα καμπύλα σχήματα, τα περιοδικά ή ταλαντευόμενα συστήματα, όπως είναι τα ρολόγια, τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, ακόμη και τη μουσική, αλλά και ορισμένα χρηματοοικονομικά μοντέλα.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, συνεχίζει ο εκπαιδευτικός, «το πι αξιοποιείται σε πειράματα σωματιδιακής φυσικής, όπως αυτά που χρησιμοποιούν στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων, στην απόδειξη της “αλλόκοτης” ιδέας ότι το φως λειτουργεί τόσο ως σωματίδιο όσο και ως ηλεκτρομαγνητικό κύμα, και, ίσως το πιο εντυπωσιακό, για να υπολογιστεί η πυκνότητα ολόκληρου του Σύμπαντος».