Αναρτήθηκε σε 1 Ιουλίου, 2020 κατηγορία: Ειδήσεις | Tags: εκπαίδευση, Επιστήμη, Ιδέες

Συντάκτης: Γιώργος Καρουζάκης

Το Πανεπιστήμιο του Cambridge ανακοίνωσε πρόσφατα ότι, λόγω των προβλημάτων που προκαλεί η πανδημία, τα περισσότερα μαθήματα της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς, που ξεκινά τον Οκτώβριο του 2020, θα γίνονται διαδικτυακά. Αρκετά ακόμη πανεπιστήμια στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οργανώνουν και μεταφέρουν το μεγαλύτερο μέρος της διδασκαλίας στο Διαδίκτυο.

Η απόφαση αυτή και οι νέες συνθήκες που εγκαθίδρυσε η εμφάνιση του κορωνοϊού, προβληματίζουν τους διδάσκοντες και τους φοιτητές, με τους τελευταίους να ανησυχούν για την ποιότητα της διαδικτυακής διδασκαλίας αλλά και για την απώλεια των κοινωνικών επαφών που διατηρούσαν στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Ωστόσο, η λέκτορας Kyungmee Lee, από το τμήμα του Πανεπιστημίου του Λάνκαστερ που ειδικεύεται στη διδασκαλία με τεχνολογική υποστήριξη, τονίζει ότι υπάρχει δυνατότητα η διαδικτυακή μάθηση να μετατραπεί σε μίαν αρκετά γόνιμη και αποτελεσματική εμπειρία για όλους τους φοιτητές.

Γράφοντας για το θέμα στην επιστημονική πλατφόρμα «Τhe Conversation», σημειώνει ότι τα διαδικτυακά πανεπιστημιακά μαθήματα είναι δύσκολο να αντικαταστήσουν τη φυσική, παραδοσιακή διδασκαλία. Αν σχεδιαστούν όμως σωστά, μπορούν σε πολλές περιπτώσεις να εξελιχθούν σε μιαν εμπειρία που θα ωφελήσει ακόμη και τους πιο αδύναμους φοιτητές.

Σύμφωνα με την αρθρογράφο, στη νέα συνθήκη οι φοιτητές έχουν τη δυνατότητα να διευρύνουν, εκτός των άλλων, τις κοινωνικές τους επαφές και να επικοινωνήσουν με άτομα που, υπό κανονικές συνθήκες, λόγω της απόστασης θα ήταν δύσκολο να γνωρίσουν. Συνεπώς, η έννοια της κοινωνικοποίησης δεν ακυρώνεται, απλώς παίρνει άλλη μορφή, και διευρύνεται μέσω της διαδικτυακής διδασκαλίας.

Επιπλέον, η αρθρογράφος επισημαίνει ότι τα διαδικτυακά μαθήματα ευνοούν ένα είδος μαθησιακής ευελιξίας. Αν το πανεπιστημιακό ίδρυμα ενδιαφέρεται πραγματικά για τη σωστή μετάδοση της γνώσης, μπορεί να προσφέρει τη δυνατότητα στους φοιτητές να επιλέγουν, ανάλογα με τις ανάγκες και τις ικανότητές τους, το μαθησιακό περιεχόμενο και τον ρυθμό μελέτης ενός μαθήματος.

«Συχνά υποθέτουμε», προσθέτει η Kyungmee Lee, «ότι η διδασκαλία στην πανεπιστημιακή αίθουσα είναι, εκ των προτέρων, περισσότερο αποτελεσματική από κάθε άλλη μορφή διδασκαλίας. Παραβλέπουμε, όμως, ορισμένες παραμέτρους, όπως το γεγονός ότι, πολλές φορές, οι καθηγητές διδάσκουν βιαστικά μίαν ενότητα, μόνο και μόνο για να την ολοκληρώσουν σε ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Και ότι αρκετοί φοιτητές φεύγουν από την αίθουσα χωρίς να έχουν κατανοήσει το περιεχόμενο του μαθήματος, και δίχως να ζητήσουν διευκρινίσεις για ό,τι δεν κατάλαβαν, επειδή απλώς ντρέπονται να εκφράσουν δημοσίως τις απορίες τους. Η διαδικτυακή επικοινωνία ευνοεί την αποσαφήνιση και την αποφυγή τέτοιου είδους παρεξηγήσεων».

Τέλος, η αρθρογράφος επισημαίνει ότι η μετάβαση από την παραδοσιακή διδασκαλία στη διαδικτυακή οργανώνει με μεγαλύτερη ελευθερία τη μάθηση. Εξοικειώνει τους φοιτητές με ποικίλες δεξιότητες και, κυρίως, με τη νοοτροπία της δια βίου μάθησης, η οποία είναι απολύτως αναγκαία πια, εντός και εκτός πανεπιστημίου, στην εποχή που ζούμε.

Πηγή: The Conversation