Αναρτήθηκε σε 27 Μαρτίου, 2020 κατηγορία: Ειδήσεις | Tags: Έκθεση, εκπαίδευση, Ιδέες, τέχνη

Συντάκτης: Γιώργος Καρουζάκης

Η ζωγράφος Μαρία Φιλοπούλου ανήκει στους καλλιτέχνες που εξερευνούν με αξιοθαύμαστη αφοσίωση και εργατικότητα τις δυνατότητες της τέχνης τους. Η διαδρομή της στη ζωγραφική μοιάζει με μια αδιάκοπη αναζήτηση του φωτός. Αυτή η επιδίωξη, έντονη από τα χρόνια των σπουδών της στο Παρίσι, είναι ορατή και στη θεματική των έργων της: στις ευρυγώνιες ελικοειδείς σκάλες, στα θερμοκήπια με τα χυμώδη τροπικά φυτά, στα κύκλια παράλια τοπία με τους λουόμενους ή στους κολυμβητές των διάφανων νερών.

Πρόσφατα, πριν ξεσπάσει ο περιορισμός που επέβαλε η πανδημία του κορωνοϊού, παρουσιάστηκε στον χώρο «16 Φωκίωνος Νέγρη» η έκθεση έργων της με τίτλο «Προσωπικοί Παράδεισοι» από τη Συλλογή Σωτήρη Φέλιου, καθώς και από ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές. Πρόκειται για 14 ζωγραφικές συνθέσεις, κυρίως, μεγάλων διαστάσεων και ένα γλυπτό, έργα που φιλοτεχνήθηκαν από το 1986 έως το 2016.

Όσοι δεν κατάφεραν να επισκεφθούν την έκθεση, έχουν την ευκαιρία να τη δουν διαδικτυακά μέσα από ένα εξαιρετικό βίντεο που δημοσιοποίησε η Συλλογή Σωτήρη Φέλιου.

SFC_Maria_Filopoulou_Intimate_Paradise from The Sotiris Felios Collection on Vimeo.

«O θεατής ακολουθεί τη ζωγράφο στη δική της καλλιτεχνική απελευθέρωση καθώς σταδιακά άφησε πίσω της στους κλειστούς χώρους του σπουδαστικού εργαστηρίου στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, του ατελιέ της στην Αθήνα, για να περιπλανηθεί στην απεραντοσύνη της θάλασσας και στα ορμητικά νερά των καταρρακτών», σημειώνουν οι διοργανωτές. Και προσθέτουν: «Αυτό το άνοιγμα στη ζωή καθρεφτίζεται ανάγλυφα και στις φιγούρες που πρωταγωνιστούν στα έργα της: από τη μοναχική νεανική αυτοπροσωπογραφία της, ο χρωστήρας της έφτιαξε δεκάδες κορμιά που χαίρονται την επαφή με τη φύση και το νερό».

Η παραδείσια αναφορά στον τίτλο της έκθεσής της δεν είναι, όμως, μονοδιάστατη. Σε μια παλαιότερη συνομιλία μας, η ζωγράφος είχε αναφερθεί στην ανησυχητική κινητικότητα που κυκλώνει τα έργα της, λέγοντας: «Η παραδείσια γαλήνη στους πίνακές μου είναι εύθραυστη, ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατραπεί, όπως και η ευτυχία που δεν ξέρουμε ποτέ πόσο θα κρατήσει».

Τότε είχε μιλήσει και για τον τρόπο που δουλεύει: «Διαρκώς με απασχολεί, ζωγραφικά, ένας κλειστός χώρος που έχει ανοίγματα, κάποιες “φυγές” φωτός. Αυτή την εμμονή μπορεί να την παρατηρήσει κάποιος στα έργα μου με τις τζαμαρίες, στις σκάλες, στα θερμοκήπια αλλά και στη σειρά με τους κολυμβητές. Εκεί, ειδικά, ο βυθός, αν και απεριόριστος, αποκτά μια αίσθηση κλειστού χώρου που απελευθερώνεται από το φως που εισέρχεται στο νερό».