Αναρτήθηκε σε 10 Σεπτεμβρίου, 2018 κατηγορία: Ειδήσεις | Tags: Vincent van Gogh, Ζωγραφική, Σινεμά, τέχνη

Συντάκτης: Γιώργος Καρουζάκης

«Ίσως ο Θεός να με έκανε ζωγράφο για να με ανακαλύψουν οι άνθρωποι που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα» λέει κάποια στιγμή ο Βαν Γκογκ, τον οποίο υποδύεται ο Γουίλεμ Νταφόε, στη νέα ταινία για τη ζωή του κορυφαίου μετα-ιμπρεσιονιστή ζωγράφου. Τη σκηνοθέτησε ο Τζούλιαν Σνάμπελ, ο Αμερικανός ζωγράφος και κινηματογραφιστής που έχει, επίσης, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τον περιπετειώδη βίο του πρωτοπόρου καλλιτέχνη του γκράφιτι Ζαν-Μισέλ Μπασκιά και του Κουβανού ποιητή Ρεϊνάλντο Αρένας.

Η φήμη της τέχνης του Ολλανδού μάστερ, πράγματι, γιγαντώθηκε μετά τον μυστηριώδη θάνατό του, από μια σφαίρα στο στήθος, στις 29 Ιουλίου του 1890. Τα τελευταία χρόνια, το ενδιαφέρον για το έργο και τη ζωή του έχει μεγαλώσει. Ο αριθμός των εκθέσεων, των εκδόσεων και των ταινιών που είναι αφιερωμένες στο δημιουργό της «Εναστρης Νύχτας» πολλαπλασιάζονται.

Η ταινία του Σνάμπελ, με τίτλο «Eternity’s Gate», έκανε πρεμιέρα στο 75ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Το φιλμ δεν περιορίζεται, όπως συμβαίνει συχνά σε ανάλογα εγχειρήματα, στα προσωπικά προβλήματα του ζωγράφου. Ο θεατής παρακολουθεί τις τελευταίες δημιουργικές ημέρες του καλλιτέχνη, την εποχή που αποφάσισε να ταξιδέψει από το Παρίσι προς την Αρλ αναζητώντας καλύτερο φως. Ο Νταφόε, σε μια εξαιρετική ερμηνεία της πορείας του, μεταφέρει στην οθόνη τη βαθύτερη σύνδεση του ζωγράφου με τον κόσμο και την τέχνη.

«Ο σκηνοθέτης, ζωγράφος και ο ίδιος, δεν ενδιαφέρεται να παρουσιάσει τα πραγματικά γεγονότα της ζωής του Βαν Γκογκ. Αλλά να δημιουργήσει την υποκειμενική εμπειρία ενός κόσμου που μοιάζει να έχει φτιαχτεί για να αποτελέσει τον καμβά του φωτισμένου και βαθιά ταραγμένου πρωταγωνιστή του», γράφει στο Indiewire ο κριτικός Michael Nordine. Και καταλήγει: «Αντί να προσπαθήσει να ισχυριστεί ότι η τρέλα και η ιδιοφυία είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, όπως έχουμε δει σε αμέτρητες ταινίες του είδους, προσεγγίζει την καλλιτεχνική δημιουργία ως μια κατάσταση υπαρξιακή, με τον ζωγράφο που κρατά τον πινέλο ανήμπορο να σταματήσει ή να ελέγξει τη δημιουργική ορμή της».

Πηγή : Indiewire