Αναρτήθηκε σε 16 Ιουνίου, 2015 κατηγορία: Άρθρα, Ειδήσεις | Tags: Γεωμετρία, εκπαίδευση, Τέχνη και Μαθηματικά

Συντάκτης: Γιώργος Καρουζάκης

Ένα ενδιαφέρον άρθρο για τη σχέση των μαθηματικών με την τέχνη δημοσιεύτηκε πρόσφατα στη γαλλική εφημερίδα Le Figaro. Το κείμενο, με την υπογραφή του δημοσιογράφου Eric Bietry-Rivierre, επισημαίνει τη συμβολή των μαθηματικών στην εξέλιξη της τέχνης μέσα στους αιώνες και αναφέρεται στον τρόπο που οι καλλιτέχνες διαφορετικών εποχών κατάφεραν να ενώσουν την ελευθερία της τέχνης με τον αυστηρό κόσμο των μαθηματικών.

Ο δημοσιογράφος ξεκινά το άρθρο του με την αφήγηση ενός περιστατικού που λέει ότι όταν, γύρω στο 1303, ο Πάπας είχε ζητήσει από τον Giotto μια απόδειξη του ταλέντου του ο Φλωρεντινός ζωγράφος και αρχιτέκτονας επέλεξε να σχεδιάσει έναν τέλειο κύκλο. «Οι Έλληνες θεωρούσαν, επίσης, ότι ο κύκλος ήταν το ιδανικό γεωμετρικό σχήμα, με θεϊκή προέλευση. Ο Γάλλος μαθηματικός και φυσικός Blaise Pascal αναγνώριζε στο ίδιο σχέδιο την ιδέα του απείρου», γράφει ο Eric Bietry-Rivierre και μνημονεύει, στη συνέχεια, τον Rembrandt και την περίφημη Αυτοπροσωπογραφία με τους δύο Κύκλους, αινιγματικό έργο εξαιρετικής μαεστρίας με πολλαπλές ερμηνείες.

«Ο κλασικισμός θέλει τα έργα τέχνης να είναι όπως τα παλάτια του: ισορροπημένα ή κατασκευασμένα με τη Χρυσή Αναλογία, αυτή τη θεϊκή αναλογία της χρυσής τομής που αναγνωρίζει κάποιος στο φύλλωμα της φτέρης, στις σπείρες των κοχυλιών, στην κατασκευή των Πυραμίδων της Αιγύπτου, του Παρθενώνα και των γοτθικών καθεδρικών ναών ή στο ανθρώπινο σώμα, για να θυμηθούμε και το διάσημο σχέδιο ο Άνθρωπος του Βιτρούβιου του Λεονάρντο ντα Βίντσι», σημειώνει ο δημοσιογράφος.

Στη συνέχεια κάνει μια ενδιαφέρουσα αναδρομή στην εξέλιξη της σχέσης της μαθηματικής επιστήμης με την τέχνη, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί σε αρκετούς πολιτισμούς. Οι αναφορές του εκτείνονται από τα γεωμετρικά σχέδια των ψηφιδωτών στα ανάκτορα της Αλάμπρα, μέχρι τα αρχιτεκτονικά σχέδια του Brunelleschi και του Alberti και φτάνουν στον κυβισμό και τη σύγχρονη εποχή: «χάρη στα μαθηματικά ο καλλιτέχνης μπορεί να φέρει κοντά τους δύο κόσμους όχι μόνο για να τους ενώσει, αλλά και για να τους εκτρέψει ή να τους παραβιάσει. Από την αφηρημένη γεωμετρική τέχνη του François Morellet και εν μέρει του Κandinsky η τέχνη μοιάζει να απολαμβάνει, με μια διεστραμμένη ευχαρίστηση, την πρόκληση της αταξίας και τον αποσυντονισμό όλων των υπολογισμών».

Πηγή: Le Figaro