Αναρτήθηκε σε 2 Δεκεμβρίου, 2014 κατηγορία: Ειδήσεις | Tags: μαθηματικά, Φυσική

Συντάκτης: Γιώργος Καρουζάκης

Το τελευταίο επίτευγμα του Αμερικανού σχοινοβάτη Nik Wallenda κόβει, πραγματικά, την ανάσα. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας ή προστατευτικό σχοινί ισορρόπησε, πριν από λίγο καιρό, με δεμένα μάτια στο λεπτό σύρμα που είχε τοποθετηθεί πάνω από το ποτάμι και στις οροφές δυο κτιρίων στο Σικάγο. Τελικά, κατάφερε να διασχίσει, χωρίς να πέσει στο κενό, την απόσταση από το ένα κτίριο στο άλλο.

Ο Wallenda κρατούσε, όπως κάθε σχοινοβάτης, στα χέρια του ένα μακρύ κοντάρι προκειμένου να διατηρεί την ισορροπία του. Πώς βοηθάει, όμως, τη διατήρηση της ισορροπίας ένα κοντάρι; Ποιοι φυσικοί κανόνες κρύβονται πίσω από αυτή την σωτήρια βοήθεια; Πριν από μερικά χρόνια, ο μαθηματικός John D. Barrow εξηγούσε στο περιοδικό Plus τους λόγους για τους οποίους το κοντάρι στα χέρια του σχοινοβάτη διατηρεί την ισορροπία πάνω από το απειλητικό κενό.

Η βασική ιδέα αυτής της διαπίστωσης σχετίζεται με μια έννοια που ονομάζεται ροπή αδράνειας. Πρόκειται για μέγεθος της μηχανικής και εκφράζει την κατανομή των υλικών σημείων ενός σώματος ως προς έναν άξονα περιστροφής. Το μακρύ κοντάρι, σύμφωνα με τον μαθηματικό, αυξάνει τη ροπή αδράνειας στο τεντωμένο σχοινί του σχοινοβάτη. Μεγάλη ροπή αδράνειας σημαίνει ότι δύσκολα μεταβάλλεται η περιστροφική κατάσταση ενός σώματος. Όσο μεγαλύτερη είναι η ροπή αδράνειας ενός σώματος τόσο μεγαλύτερη είναι και η περιστροφική νωθρότητα που παρουσιάζει. Ως εκ τούτου, οι μικρές ταλαντεύσεις στη θέση ισορροπίας του σχοινοβάτη σημειώνονται με πιο αργό ρυθμό και έχουν μεγαλύτερη χρονική περίοδο ταλάντωσης. Άρα, ο σχοινοβάτης έχει περισσότερο χρόνο να αντιδράσει και να αποκαταστήσει την ισορροπία του πάνω στο λεπτό σύρμα.

Πηγή: Plus Magazine