Αναρτήθηκε σε 4 Νοεμβρίου, 2014 κατηγορία: Ειδήσεις | Tags: Γεωμετρία, Εικαστικά, Έκθεση

Μια έκθεση με εικαστικό, φιλοσοφικό και μαθηματικό ενδιαφέρον εγκαινιάζεται την ερχόμενη Τετάρτη στην Γκαλερί ΑΔ της Αθήνας, Παλλάδος 3, Ψυρρή. Θα διαρκέσει μέχρι τις 12 Ιανουαρίου. Στη διοργάνωση με τίτλο «Ο Υπερβατικός Χώρος της Γεωμετρίας» έξι Έλληνες καλλιτέχνες, από διαφορετικές γενιές, παρουσιάζουν έργα στα οποία αναγνωρίζεται η προσπάθεια απεικόνισης της λεπτής ισορροπίας ανάμεσα στην επιστήμη και την τέχνη.

Πρόκειται για έργα των καλλιτεχνών: Δανιήλ, Κρις Γιανάκου, Θανάση Τότσικα, Γιάννη Σαμοθράκη, Νίκου Αλεξίου και Βάσως Γκαβαϊσέ.

«Η θέση της Γεωμετρίας στην ιστορία του πολιτισμού, παρ’ όλην την ανάπτυξη των θετικών επιστημών δεν φαίνεται να υποσκελίστηκε από τις νεώτερες θεάσεις», σημειώνουν οι διοργανωτές της έκθεσης. Και προσθέτουν: «Στον Καντ η Γεωμετρία αποτελεί συνθετική γνώση a priori. Πολλοί μελετητές του έργου του (με εξαίρεση τον Heidegger) αποδέχονται μια αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στις θέσεις του φιλοσόφου για την Υπερβατική Αισθητική κι εκείνες που αφορούν την μαθηματική γνώση».

Ας δούμε, όμως, συνοπτικά, το έργο των καλλιτεχνών της έκθεσης.

Ο Δανιήλ (Παναγόπουλος, 1924) συμμετείχε ενεργά αλλά και κριτικά στα νεωτεριστικά κινήματα της δεκαετίας του ’60. Στις αρχές του ’70 και στα κατοπινά χρόνια απομακρύνθηκε από τον Νέο Ρεαλισμό και τον P. Restany αναζητώντας, ανάμεσα σε άλλα, τη ζωγραφική απόδοση του Πνευματικού μέσα από την μελέτη της τυπολογίας της βυζαντινής εικόνας και της ευκλείδειας γεωμετρίας.

Ο Κρις Γιανάκος γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1934. Είναι γνωστός για τις «ράμπες» του, τις μεγάλες γεωμετρικές γλυπτικές κατασκευές τις οποίες τοποθετεί σε φυσικό ή αστικό περιβάλλον και σε εσωτερικούς χώρους. Στο έργο του εντοπίζονται κυρίως επιρροές από τον ρώσικο κονστρουκτιβισμό, τον μινιμαλισμό και τη γεωμετρική αφαίρεση, ενώ η τέχνη του περιέχει πολλές αναφορές στην αρχαία Ελλάδα και σε άλλους αρχαίους πολιτισμούς. Οι «ράμπες» του Γιανάκου αναφέρονται στην έννοια της μετάβασης ή της μεταθανάτιας ζωής και της ανόδου στους ουρανούς (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος).

Στις «λαμαρίνες» του ο Θανάσης Τότσικας (1951) καταπιάνεται με το βασικό λεξιλόγιο της αφαιρετικής τέχνης. Στις συνθέσεις του πρωταγωνιστεί άλλοτε η μονοχρωμία και άλλοτε τα βασικά γεωμετρικά σχήματα του τετραγώνου, του κύκλου και του τριγώνου.

Στις μονοχρωματικές δουλειές του της δεκαετίας του 1980 ο Γιάννης Σαμοθράκης (1959 – 2000) δομεί αφηρημένους γεωμετρικούς χώρους ανάλογους με εκείνους του Γερμανού Günther Förg. Τα χρωματικά του πεδία άλλοτε σχηματίζουν ευαίσθητες παράλληλες χορδές κι άλλοτε εγγράφουν στο τελάρο σταυρό.

O Νίκος Αλεξίου (1960 – 2011) δημιουργεί εγκαταστάσεις με δαντελωτές γεωμετρικές κατασκευές από καλάμι, κερί ή από χαρτί σε ποικίλες διαστάσεις που κτίζουν ρευστούς και ποιητικούς χώρους, συχνά με συμβολικές προεκτάσεις. Η τέχνη του εμπεριέχει αναφορές στην παράδοση ή στο ιστορικό παρελθόν, με μια εντυπωσιακή ποικιλία μέσων, από τις εύθραυστες χειροτεχνικές κατασκευές μέχρι την προηγμένη τεχνολογία, κατορθώνοντας να εκφράσει το μυστικιστικό στοιχείο και τον πλούτο της θρησκευτικής αρχιτεκτονικής με πολυσύνθετα μέσα, αλλά και με μια διάθεση στοχασμού και περισυλλογής.

Η Βάσω Γκαβαϊσέ (1973) δουλεύει γεωμετρικά έργα από χαρτί. Τα τέλεια σχήματα, που επαναλαμβάνονται σε διαφορετικά μεγέθη, μοιάζουν να αποτελούν αναπτύγματα των Ιδανικών Στερεών. Επικολλά στο χαρτί ένα μεταλλικό χρωματιστό φιλμ που αντανακλά το φως και τον περιβάλλοντα χώρο και εντείνει την εντύπωση της κίνησης και την ανάπτυξη ενός μυστικιστικού συστήματος που αντλεί την θεματολογία του από την γεωμετρική ανάλυση του φυσικού κόσμου και τα απόκρυφα σχήματα των πλατωνικών ιδεών.

Διάρκεια έκθεσης: 12 Νοεμβρίου 2014 – 17 Ιανουαρίου 2015

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Παρασκευή 12:00-21:00 και Σάββατο 12:00-16:00