Αναρτήθηκε σε 5 Δεκεμβρίου, 2013 κατηγορία: Ειδήσεις | Tags: George Orwell, Πεζογραφία

Συντάκτης: Γιώργος Καρουζάκης

Αν ρωτήσετε δέκα συγγραφείς να σας πουν γιατί άρχισαν να γράφουν, πιθανόν θα λάβετε δέκα διαφορετικές απαντήσεις. Στην περιπέτεια της γραφής οδηγείσαι για πολλούς και διάφορους λόγους. Το ερώτημα είχε απασχολήσει και τον συγγραφέα των βιβλίων 1984 και Η Φάρμα των Ζώων, George Orwell (1903-1950) Περιγράφει, μάλιστα, σε ένα κομψό βιβλιαράκι με τίτλο Why I Write (Γιατί γράφω), των εκδόσεων Penguin Βooks, κάποιους από τους λόγους που τον οδήγησαν στην πεζογραφία.

Πρώτα απ΄όλα νιώθει την ανάγκη να μιλήσει για τα παιδικά του χρόνια, επειδή πιστεύει ότι τα βαθύτερα κίνητρα της απόφασής του να γράψει διαμορφώθηκαν σε αυτήν την τρυφερή ηλικία. Δίνει έμφαση στην πλήρη απουσία του πατέρα από τη ζωή του, στις δύσκολες μέρες που πέρασε στο σχολείο, με τις συχνές επιθέσεις και τον εκφοβισμό που δεχόταν από τους συμμαθητές του, αλλά και σε ένα βαθύ αίσθημα μοναξιάς.

Στη δική του περίπτωση αυτά τα πρώιμα μικρο-τραύματα ήταν απαραίτητα για να ενδυναμώσουν το ενδιαφέρον του για το γράψιμο. Στη συνέχεια, σημειώνει ότι σε κάθε συγγραφέα υπάρχουν, σε διαφορετικό βαθμό, τέσσερα σημαντικά κίνητρα που τον οδηγούν στη συγγραφή. Και αυτά είναι: o καθαρός εγωισμός, («η επιθυμία να φαίνεσαι έξυπνος, να συζητιέσαι, να σε θυμούνται μετά τον θάνατό σου κ.α.), ο αισθητικός ενθουσιασμός, με την αναζήτηση της ομορφιάς του εξωτερικού κόσμου ή εκείνου των λέξεων ενός κειμένου, η παρόρμηση να περιγράψεις τον κόσμο από μια σκοπιά που θα εκτιμηθεί από τις επόμενες γενιές, και η πολιτική φιλοδοξία, με την ευρύτερη έννοια, που έχει στόχο να επηρεάσει ή να διαμορφώσει τις ιδέες που έχουν οι άνθρωποι για τον κόσμο.

Αφού αποκαλεί τους περισσότερους συγγραφείς ματαιόδοξους και εγωιστές, προσθέτει: «το γράψιμο ενός βιβλίου είναι ένας φρικτός, εξοντωτικός αγώνας, που μοιάζει με την ταλαιπωρία μιας επώδυνης ασθένειας. Κανείς δεν θα επιχειρούσε κάτι τέτοιο, αν δεν είχε την ώθηση κάποιων «δαιμόνων», στους οποίους δεν μπορεί να αντισταθεί, και δυσκολεύεται να  κατανοήσει. Το μόνο που ξέρει είναι ότι ο δαίμονάς του είναι το ίδιο εκείνο ένστικτο που κάνει ένα μωρό να σκούζει για να τραβήξει την προσοχή».

Όσες φορές απομακρύνθηκε από τους δικούς του «δαίμονες», τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά: «Όταν μου έλειπε ένα πολιτικό κίνητρο, έγραφα άψυχα βιβλία, φράσεις χωρίς νόημα, κοσμητικά επίθετα και δημαγωγικές, αδιάφορες, φράσεις».