Αναρτήθηκε σε 21 Νοεμβρίου, 2013 κατηγορία: Ειδήσεις | Tags: Harvard, εκπαίδευση, τέχνη

O χρόνος, η ταχύτητα, είναι έννοιες που συνδέονται, συχνά, λανθασμένα με την εκπαίδευση. Για παράδειγμα, η ταχύτητα με την οποία αντιλαμβάνεται κάποιος μια έννοια, ολοκληρώνει μια άσκηση ή μια εργασία καθορίζει, συχνά, και τον δείκτη ευστροφίας ή ευφυίας του. Η ιστορικός τέχνης Jennifer L. Roberts από το Πανεπιστήμιο του Harvard έχει μια διαφορετική αντίληψη για τη σχέση του χρόνου με την εκπαίδευση. Με δυο λόγια, θα λέγαμε ότι, εκτός από Ιστορία της Τέχνης διδάσκει στους φοιτητές της την υπομονή, τη δημιουργική διαχείριση του χρόνου και την τέχνη της παρατήρησης. Δύσκολο εγχείρημα, σε μια στιγμή που όλος ο κόσμος, λόγω της πληροφοριακής έκρηξης, κινείται με γρήγορους ρυθμούς και θεωρεί την ταχύτητα αρετή.

Στην διάλεξη που έδωσε πρόσφατα στο Harvard εξήγησε αναλυτικά τον δικό της τρόπο διδασκαλίας: «Σε όλα τα μαθήματά μου, κάθε μαθητής καλείται να ολοκληρώσει μια ερευνητική εργασία βασισμένη σε ένα έργο τέχνης, δικής του επιλογής. Το πρώτο πράγμα που ζητώ από τους φοιτητές να κάνουν, είναι να περάσουν ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα μπροστά από το έργο τέχνης που έχουν επιλέξει», είπε η Jenifer Roberts. Και πρόσθεσε: «Ας υποθέσουμε ότι ένας φοιτητής θέλει να ασχοληθεί με το διάσημο έργο Το Αγόρι με τον σκίουρο που ζωγράφισε το 1765 στη Βοστόνη ο νεαρός, τότε, ζωγράφος John Singleton Copley. Θα του ζητήσω, πριν ξεκινήσει να αναζητά πληροφορίες για τον συγκεκριμένο πίνακα στις βιβλιοθήκες και το διαδίκτυο, να περάσει τρεις ολόκληρες ώρες μπροστά από το έργο στο Μουσείο, και να σημειώσει όλες τις εικασίες, τα ερωτήματα και τα σχόλια που προκύπτουν από την προσεκτική του παρατήρηση».

Μπορείτε να φανταστείτε ορισμένες αντιδράσεις των φοιτητών σε τέτοιου είδους προτροπές. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι τρεις ώρες μπροστά από ένα έργο τέχνης είναι χάσιμο χρόνου, και ότι μπορούν να κρατήσουν τις σημειώσεις που χρειάζονται σε πολύ λιγότερο χρόνο.

Για να ενισχύσει τη άποψή της η Jenifer Roberts παρουσίασε στο κοινό τα δικά της συμπεράσματα από την πρώτη ώρα παρατήρησης που έκανε στον ίδιο πίνακα. «Χρειάστηκα εννέα λεπτά για να διαπιστώσω ότι το σχήμα των αυτιών του αγοριού αντιστοιχεί ακριβώς στο σχήμα της κοιλιάς του σκίουρου, επιλογή που έκανε ο ζωγράφος για να επισημάνει ένα είδος σύνδεσης ανάμεσα στο σώματα του ζώου και του ανθρώπου και τις αισθητηριακές ικανότητες του καθενός. Πέρασαν 21 λεπτά για να αντιληφθώ ότι τα δάχτυλα του αγοριού που κρατούν τη μικρή αλυσίδα καλύπτουν με ακρίβεια τη διάμετρο του ποτηριού κάτω από αυτά, και 45 λεπτά πριν συνειδητοποιήσω ότι οι φαινομενικά τυχαίες πτυχώσεις στην κουρτίνα του φόντου είναι τέλεια αντίγραφα των σχημάτων του ματιού και του αυτιού του αγοριού, σαν ο Copley να φαντάστηκε αυτά τα αισθητήρια όργανα να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους στο φόντο».

Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα της Jenifer Roberts; Όταν κοιτάζουμε κάτι δεν σημαίνει, αυτομάτως, ότι το βλέπουμε. Ο,τι είναι διαθέσιμο μπροστά μας δεν είναι εύκολα αντιληπτό και από τη συνείδησή μας. Η πρόσβαση στη γνώση δεν είναι συνώνυμη της μάθησης. Αυτό που την μετατρέπει σε μάθηση είναι ο χρόνος και η υπομονή.

Πηγή: http://harvardmagazine.com