Αναρτήθηκε σε 18 Ιουνίου, 2013 κατηγορία: Ειδήσεις | Tags: Ian Stewart, The New Statesman, εκπαίδευση

Συντάκτης: Γιώργος Καρουζάκης

«H συνάντηση με έναν μαθηματικό ξεκινά πολύ συχνά με μια παραλλαγή της παρακάτω στιχομυθίας : “Ποτέ δεν ήμουν καλός στα μαθηματικά στο σχολείο”, σαν μια φράση που θεωρεί κάποιος ότι τον προφυλάσσει από το να ξεκινήσει μια συζήτηση για το θέμα. Ακολουθεί η φιλοφρόνηση προς τον μαθηματικό : “Πρέπει να είστε πολύ έξυπνος”, το οποίο, φυσικά, δεν ισχύει πάντα», γράφει ο συγγραφέας και μαθηματικός Ian Stewart, σε ένα αρκετά ενδιαφέρον και μακροσκελές άρθρο για τη δύναμη των μαθηματικών, στο περιοδικό The New Statesman.

Το μόνο σίγουρο για τον Ian Stewart είναι ότι τα μαθηματικά έχουν προκαλέσει τεράστιες αλλαγές στη ζωή μας και επηρεάζουν σχεδόν κάθε πτυχή της κοινωνίας μας. Ωστόσο, επισημαίνει, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι απληροφόρητοι για τη σημασία τους. Και ακόμα χειρότερα, φαντάζονται ότι γνωρίζουν όλες τις απαντήσεις σε δεκάδες ερωτήματα, ενώ δεν τους περνάει από το μυαλό ότι μπορεί όσα ξέρουν να είναι λάθος.

Για να επισημάνει την κυριαρχία των μαθηματικών στη σύγχρονη ζωή υπενθυμίζει τη σημασία τους στη λειτουργία των κινητών τηλεφώνων, στην πρόγνωση του καιρού και στη θεραπεία του καρκίνου, γεγονότα πολύ σημαντικά που θα δικαιολογούσαν, όπως τονίζει, την αύξηση του ποσού για τη χρηματοδότηση της μαθηματικής έρευνας. Την ίδια στιγμή που αναγνωρίζει την ομορφιά τους, λυπάται βαθιά όταν έρχεται αντιμέτωπος με τις προκαταλήψεις που τα συνοδεύουν, προερχόμενες, κατά την άποψή του, από τον λανθασμένο τρόπο διδασκαλίας τους.

Οι περισσότεροι, γράφει ο Ian Stewart, αντιμετωπίσαμε τα μαθηματικά σαν αναγκαίο κακό του σχολείου που ποτέ δεν καταλάβαμε και ποτέ δεν αξιοποιήσαμε. Στη συνείδηση αρκετών από εμάς υπάρχουν μόνο για να προσφέρουν δουλειά στην επόμενη γενιά εκπαιδευτικών. Μοιάζουν ασήμαντα και βαρετά και ορισμένοι πιστεύουν ότι τα μαθηματικά δεν εξελίχθηκαν επειδή νομίζουν ότι κάθε σημαντική εξέλιξη στην επιστήμη συνέβη στο μακρινό παρελθόν. Επιπλέον κάθε ερώτημα στα μαθηματικά βιβλία πρέπει να έχει μια απάντηση στις τελευταίες σελίδες τους.

Αναγνωρίζει επίσης ότι το χάσμα που φαινόταν να υπήρχε ανάμεσα στα μαθηματικά και τις τέχνες δεν είναι τόσο μεγάλο όσο πιστεύαμε. Αν και η ελευθερία της έκφρασης, τόσο βασική στην τέχνη, περιορίζεται στα μαθηματικά από την ανάγκη να παραμείνουμε συνεπείς σε λογικούς συλλογισμούς. «Τα καινοτόμα μαθηματικά διαθέτουν την ελευθερία των επαναστατικών απόψεων και των καινούργιων εννοιών, αλλά δεν μπορούν να ανατρέψουν καθιερωμένες αλήθειες. Μπορεί το Πυθαγόρειο θεώρημα να είναι ψευδές για τη μη-Ευκλείδεια γεωμετρία, εξακολουθεί , όμως, να είναι αληθινό στην Ευκλείδεια γεωμετρία», λέει.

Οι μύθοι γύρω από τα μαθηματικά επιβιώνουν, κατά την άποψή του, επειδή ελάχιστοι άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει πόσο βαθιά έχουν αυτά διεισδύσει στα θεμέλια της κοινωνίας. «Τόσο πολύ, μάλιστα, που κάθε τι που κάνουμε είναι βασισμένο στα μαθηματικά» σημειώνει ο συγγραφέας. Και προσθέτει : «ωστόσο η σημασία τους δεν στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στην πρακτική ή ακόμα και στην καλλιτεχνική τους αξία. Έχουν ένα εγγενές πνευματικό ενδιαφέρον και μια εκθαμβωτική ομορφιά. Εκείνο που καθιστά τόσο δύσκολη την κατανόησή τους είναι το γεγονός ότι συνδυάζουν αρκετά ετερόκλητα στοιχεία σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο πεδίο γνώσης».

Πηγή: The New Statesman