Αναρτήθηκε σε 1 Ιανουαρίου, 2010 κατηγορία: Άρθρα

Συντάκτης: Τεύκρος Μιχαηλίδης

Σε κάθε ιστορική περίοδο, η λογοτεχνία αποτελεί, άμεσα ή έμμεσα, τον καθρέφτη της εποχής της. Συνειδητά ή ασυνείδητα, σχεδιασμένα ή αυθόρμητα, ο λογοτέχνης αποτυπώνει στα κείμενά του την ερμηνεία, την κρίση και τις αντιδράσεις του για τα δρώμενα στο περιβάλλον του. Μπορεί να μην είναι ακριβής και πιστός αφηγητής των ίδιων των γεγονότων, είναι όμως αξιόπιστος μάρτυρας της απήχησης των γεγονότων αυτών στον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο. Έτσι, μέσα στη λογοτεχνία του 17ου και 18ου αιώνα, δεν θα αναζητήσουμε πληροφορίες για την ίδια την επιστημονική επανάσταση – άλλωστε τέτοιες πληροφορίες υπάρχουν άφθονες στα επιστημονικά κείμενα της εποχής καθώς και στην αλληλογραφία των πρωταγωνιστών της που σώζεται και έχει εκδοθεί. Θα προσπαθήσουμε όμως να ερευνήσουμε το πώς «πέρασαν» οι νέες αυτές γνώσεις, που ανέτρεπαν εκ θεμελίων την εικόνα του κόσμου, σ’ ένα κοινό που χωρίς να είναι ο «λαός» – ο οποίος σε μεγάλο βαθμό παρέμενε ακόμα αναλφάβητος – ήταν πολύ ευρύτερο από το στενό κύκλο των «φυσικών φιλοσόφων»

Ας προσπαθήσουμε όμως πρώτα να οριοθετήσουμε χρονικά και εννοιολογικά το ρεύμα στο οποίο αναφερόμαστε. Με τον όρο επιστημονική επανάσταση περιγράφουμε μια περίοδο που εκτείνεται από τα μέσα περίπου του 16ου αιώνα μέχρι τα τέλη του 17ου. Συμβατικά – και αρκετά αυθαίρετα – θα μπορούσαμε να επιλέξουμε ως αρχή και τέλος αντίστοιχα, το 1543 – έτος πρώτης κυκλοφορίας του De Revolutionibus Orbium Celestium (Περί της περιστροφής των ουρανίων σφαιρών) του Κοπέρνικου και το 1687 – έτος της πρώτης έκδοσης των Philosophiae Naturalis Principia Mathematica (Μαθηματικές αρχές της φυσικής φιλοσοφίας) του Νεύτωνα.

Κατεβάστε το υπόλοιπο κείμενο