Αναρτήθηκε σε 1 Ιανουαρίου, 2010 κατηγορία: Γνώμες, Θερινά και Φθινοπωρινά Σχολεία, Νέα της Ομάδας

Συντάκτης: Τεύκρος Μιχαηλίδης

Ήταν οι πιο καλοί καιροί, ήταν οι πιο κακοί καιροί, ήταν ο αιώνας της σοφίας, ήταν ο αιώνας της τρέλας, ήταν η εποχή της πίστης, ήταν η εποχή της δυσπιστίας, ήταν η ώρα του Φωτός, ήταν η ώρα του Σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, τα είχαμε όλα μπροστά μας, δεν είχαμε τίποτα μπροστά μας, πηγαίναμε όλοι μαζί ολόισια στον παράδεισο κι όλοι μαζί πηγαίναμε ολόισια στην αντίθετη κατεύθυνση…

Νομίζω πως αν από κάθε δίπολο του Ντίκενς, αφαιρέσουμε τον αισιόδοξο πόλο και μεταφέρουμε το υπόλοιπο στον ενεστώτα, θα έχουμε μια ακριβή περιγραφή της σημερινής Ελλάδας. Μαύρη μαυρίλα παντού. Μαύρη μαυρίλα, πράσινης απόχρωσης προς το παρόν, γαλάζιας λίγο πρωτύτερα και ξανά πράσινης και ξανά γαλάζιας… Χγρυσό μου αυτά τα δυο χγρώματα πάνε μαζί τγρέλα όπως έλεγε και ο μόδιστρος δεν θυμάμαι κι εγώ ποιας από τις ασπρόμαυρες ταινίες της ηρωικής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Αν μάλιστα είσαι κι εκπαιδευτικός δε σου φτάνει μόνο η γενική μαυρίλα. Έχεις και την ιδιαίτερη πολιτική σου ηγεσία, κλεισμένη μέσα στο γραφείο της, περιτριγυρισμένη από τους 46 (χάριν λιτότητος) αποσπασμένους της, να σε απαξιώνει καθημερινά και να κάνει τη μία βλακεία μετά την άλλη…

Όμως στον Έλληνα δεν ταιριάζει η κατάθλιψη. Η κλάψα μάλιστα, η γκρίνια μάλιστα, όχι όμως η κατάθλιψη. Πάντα βρίσκει κατιτίς, κάτι μικρό και ασήμαντο συνήθως, κάτι που δεν λύνει κανένα πρόβλημα αλλά τον βοηθά κουτσά στραβά να επιβιώσει, να διατηρήσει την εσωτερική του αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό του. Για μένα, τούτες τις μέρες αυτό το κάτι είναι η προσδοκία της Νάουσας. Η προσδοκία να βρεθώ ξανά, για πέμπτη συνεχή χρονιά, ανάμεσα σε μερικούς από τους καλύτερους Έλληνες· ανάμεσα σε ανθρώπους που δε μετράνε την προσφορά τους με τον πόντο γιατί τη βλέπουν ακριβώς σαν προσφορά και δεν προσδοκούν καμιά αντιπαροχή· ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν το ίδιο μεράκι με μένα, το διάβασμα, την κουβέντα, την πλάκα, την περίσκεψη· ανάμεσα σε φίλους παλιούς, απ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδας που όλο το χρόνο περιμένω να τους συναντήσω τούτη την πρώτη βδομάδα του Ιούλη· ανάμεσα σε φίλους καινούργιους που έχουν να συνεισφέρουν κάτι φρέσκο και δροσερό σε τούτη την προσπάθεια που κάνουμε εδώ και πέντε χρόνια.

Δε θ΄αλλάξουμε τον κόσμο στη Νάουσα. Ίσως όμως γίνουμε λίγο πιο πλούσιοι σε ιδέες, γνώσεις και αισθήματα (και μάλιστα χωρίς τον αυξημένο ΦΠΑ). Ίσως βρούμε τη δύναμη να τους πούμε (έστω κι από μέσα μας), «Μας τα πήρατε όλα! Πάρτε τώρα και … ότι μας έχει απομείνει και παρατήστε μας». Θα τα πούμε στη Νάουσα.