Αναρτήθηκε σε 17 Ιουνίου, 2006 κατηγορία: Διαλέξεις

Συντάκτης: Τεύκρος Μιχαηλίδης

Η λογοτεχνική παραγωγή της κάθε ιστορικής περιόδου αποτελεί, άμεσα ή έμμεσα, τον καθρέφτη της εποχής της. Συνειδητά ή ασυνείδητα, σχεδιασμένα ή αυθόρμητα, ο λογοτέχνης αποτυπώνει στα κείμενά του την ερμηνεία, την κρίση και τις αντιδράσεις του για τα δρώμενα στο περιβάλλον του. Μπορεί να μην είναι ακριβής και πιστός αφηγητής των ίδιων των γεγονότων, είναι όμως αξιόπιστος μάρτυρας της απήχησης των γεγονότων αυτών στον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο. Έτσι, μέσα στα λογοτεχνικά κείμενα του 17ου και 18ου αιώνα, θα αναζητήσουμε τον τρόπο με τον οποίο το αναγνωστικό κοινό των μη ειδικών «εισέπραξε» τον απειροστικό λογισμό, την αναλυτική γεωμετρία, τις πιθανότητες, τη μηχανική αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε τους δημιουργούς της νέας επιστήμης, τους φυσικούς φιλοσόφους. Θα εντοπίσουμε και θα επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε τη σκωπτική διάθεση του Jonathan Swift, της Margaret Cavendish, του Βολταίρου απέναντι στα μαθηματικά και τους μαθηματικούς αλλά και τη λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένη προσπάθεια των ίδιων συγγραφέων να εκλαϊκεύσουν τις νέες επιστημονικές γνώσεις. Στον τομέα της εκλαΐκευσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν ακόμα οι περιπτώσεις στις οποίες ο συγγραφέας είναι ο ίδιος ένας από τους πρωτοπόρους ερευνητές όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Kepler ή του Fontenelle.

Το κείμενο αυτό είναι η περίληψη της ομιλίας του Τεύκρου Μιχαηλίδη που δώθηκε στο πλαίσιο της εκδήλωσης Παράλληλοι Δρόμοι στις 17 Ιουνίου 2006.