Αναρτήθηκε σε 16 Ιουνίου, 2006 κατηγορία: Διαλέξεις

Συντάκτης: Απόστολος Δοξιάδης

Όταν μιλάμε σήμερα για τη σχέση των μαθηματικών με την αφήγηση, συνήθως εννοούμε τις αφηγήσεις περί των μαθηματικών, ιστορικές, βιογραφικές, ανεκδοτολογικές, εκλαϊκευτικές, ή και, τα τελευταία χρόνια, φανταστικές. Παράλληλα, υπάρχει και η έρευνα και προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή των μαθηματικών της αφήγησης, που φτάνει στις πιο σύνθετες μορφές της στις προσπάθειες του τομέα της τεχνητής νοημοσύνης να κατασκευάσει αφηγήσεις με ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Υπάρχει όμως και μια άλλη οπτική γωνία, που ως τώρα έχει μείνει στην αφάνεια: η αναζήτηση των βαθύτερων ομοιοτήτων της αφήγησης και των μαθηματικών, των κοινών τους δομών. Η ύπαρξη τέτοιων ομοιοτήτων μπορεί αρχικά να ξενίζει. Αν όμως στηθεί το κατάλληλο εννοιολογικό πλαίσιο, που βασίζεται στην κοινή εξελικτική ρίζα της αφήγησης με τη μαθηματική αποδεικτική, η σχέση γίνεται όχι απλώς εμφανής, αλλά και εντελώς φυσική, αναδεικνύοντας μάλιστα τη δεύτερη σε εξειδικευμένη μορφή της πρώτης. Πέραν από το γενικότερο θεωρητικό ενδιαφέρον που έχει μια τέτοια έρευνα, ως δρόμος επικοινωνίας ανάμεσα στη αφήγηση στα μαθηματικά, η νέα αυτή γλώσσα μπορεί να βοηθήσει στην αυτο-γνωσία της μαθηματικής επιστήμης, ειδικά σε μια εποχή που η έκρηξη της υπολογιστικής ισχύος θέτει σε αμφισβήτηση την παραδοσιακή της επιστημολογία.

Το κείμενο αυτό είναι η περίληψη της ομιλίας του Απόστολου Δοξιάδη που δώθηκε στο πλαίσιο της εκδήλωσης Παράλληλοι Δρόμοι στις 16 Ιουνίου 2006.