Αναρτήθηκε σε 1 Ιανουαρίου, 2010 κατηγορία: Γνώμες, Νέα της Ομάδας

Συντάκτης: Αθηνά Κακούρη

Ἀγαπητοί φίλοι καί φίλες, Ἀθήνα, 17 Μαίου 2010

Αὐτές τίς μέρες εἶχα τίς μαῦρες μου. Οἱ μαῦρες μου εἶναι μία κατάσταση μέ τήν ὁποίαν ἔχω μακρά καί στενή σχέση, καί μπορῶ νά σᾶς μιλήσω διεξοδικῶς γι’ αὐτήν, δεδομένου ὅτι θεωρώ πώς ὅ τι ἀφορᾶ ἐμένα -φυσικά!-θά εἶναι μεγίστης σημασίας γιά τούς πάντες.

Θά ἀφήσω ὅμως τίς γενικές μαῦρες γιά ἄλλη φορά καί θά σᾶς μιλήσω γι αὐτήν τήν εἰδικότερη καί πρόσφατη ἔξαρση τῆς μαυρίλας μου.

Θά ξεκινήσω λέγοντας ὅτι τό μεσημέρι, γυρίζοντας σπίτι μου μέ τή διάθεση πιό μαύρη ἀπό ποτέ καί τήν πρόθεση νά κάτσω σέ μιά ἄκρη ἀγκαλιά μέ τίς μαῦρες μου, βρῆκα νά μέ περιμένει ἔνα πακετάκι. Περιεῖχε κάτι πού περίμενα. Κάτι πού εἶχα παρακαλέσει ἕναν καλόν φίλο νά μοῦ ἑτοιμάσει γιά νά τό μεταχειριστῶ στήν συνάντησή μας, στή Νάουσα. Τοῦ τό εἶχα παραγγείλει ὅταν δέν εἶχα ἀκόμη τίς μαῦρες μου, δηλαδή πρίν ἀπό καιρό, κι ἔτσι τό εἶχα μισοξεχάσει. Τώρα, βουτηγμένη στίς μαῦρες μου, δέν εἶχα καμμιά ὄρεξη νά ἀσχοληθῶ μέ ἄλλα πράγματα, ἐκτός ἀπό ἐκεῖνα πού μοῦ ἔκαναν τήν ψυχή μου μαύρη.

Ἐντούτοις, τά ἀνακλαστικά τῶν καλῶν τρόπων πού πρό ἀμνημονεύτων ἐτῶν μοῦ δίδαξαν, λειτούργησαν μηχανικά.

Ἔπρεπε νά εὐχαριστήσω. Καί γιά νά εὐχαριστήσω ἔπρεπε νά ἐξετάσω τό περιερχόμενο. Ἄνοιξα λοιπόν τό πακετάκι.

Τώρα, προκειμένου νά σᾶς ἐξηγήσω τό τί ἐπακολούθησε πρέπει ἀφ’ἑνός νά σᾶς θυμίσω τό κουτί τῆς Πανδώρας καί ἀφ’ἑτέρου νά σᾶς ζητήσω νά ἀντιστρέψετε τά δεδομένα στό μυαλό σας – πράγμα πού θά δίσταζα νά κάμω ἄν δέν εἶχα ἀπέναντί μου ἀνθρώπους μαθηματικούς, ἀπ’αὐτούς δηλαδή πού ἀπό πρωίας μέχρι νυκτός ἀντιστρέφουν κλάσματα, λένε ἐντός ἐκτός καί ἐπί τ’αὐτά, ἀνεβάζουν δυνάμεις, κατεβάζουν ἰδέες καί συλλαμβάνουν ἔννοιες τίς ὁποῖες παραπέμπουν παραλλήλως γιά νά συναντηθοῦν εὐθυύς στό ἄπειρον.

Στήν Πανδώρα λοιπόν ἔδοσαν οἱ Θεοί ἕνα κουτί καί τῆς εἶπαν νά μήν τό ἀνοίξει ποτέ, διότι περιεἶχε ἕνα μεγάλο δῶρο τους, πού ὅμως ἔπρεπε νά μήν τό δεῖ ποτέ. Ἡ Πανδώρα ἔζησε μέ τό κουτί της εὐτυχής καθ’ὅλα -ὑγιής, πλουσία, ἐπιτυχής, χαρούμενη καί πάει λέοντας. Ὄχι ὅμως γιά πολύν καιρό.

Τήν ἔτρωγε ἡ περιέργεια –τί ἄραγε ἔχειι μέσα τό κουτί; Στό τέλος ὑπέκυψε. Τό ἄνοιξε!. Πρίν ὅμως προφτάσει νά καταλάβει τί γίνεται, πετάχτηκαν ἀπό μέσα ὅλες οἱ χαρές τοῦ κόσμου καί φτεράκησαν κι ἔφυγαν! Καί ἔτσι τίς ἔχασε. Μέσα στό κουτί δέν ἀπομεινε παρά ἕνα πλασματάκι δίχως φτερά, πού τό λέγανε Ἐλπίδα. Αὐτή ὅμως τῆς ἔμεινε γιά πάντα.

Βάλτε τώρα ἐσεῖς, μέ τόν ἐπιδέξιο μαθηματικό σας νοῦ, ἀντί γιά χαρές μαυρίλες κι ἀντί γιά φτερακίσματα καπνό. Ὅταν ἄνοιξα ἐγώ τό πακετάκι καί τό περιεργάστηκα, τίποτα δέν πετάχτηκε ἀπό μέσα νά φύγει. Ὅλα κάθησαν ἐκεῖ πού τά εἶχε βάλει ὁ καλός μου φίλος. Κάθονται ἀκόμη καί περιμένουν νά σᾶς τά φανερώσω στή Νάουσα.

∆έν μπορῶ νά σᾶς τά παρουσιάσω σκέτα, ὅπως εἶναι. Πρέπει νά τά ἐπεξεργαστῶ μέ διάφορους τρόπους. Μερικούς τούς ξέρω καί μέ ἄλλους πρέπει νά πειραματιστῶ. Πρέπει λοιπόν νά δουλέψω. Ἔχω μεγάλη ἐπιθυμία νά σᾶς ψυχαγωγήσω, ἀνταποδίδοντας λιγάκι ἀπό τήν ψυχαγωγία πού μοῦ προσφέρατε ἐσεῖς πέρισυ. Πρέπει λοιπόν νά ξαναφέρω πολλά στή μνήμη μου καί νά ἐπιχειρήσω νά συντονιστῶ πνευματικά μαζί σας – δηλαδή νά δραστηριοποιήσω καί τό αἴσθημά μου καί νά τό κάνω νεανικότερο. Ἔχω τή φιλοδοξία νά σᾶς μείνει ἀξέχαστη αὐτή ἡ ὥρα πού θά σᾶς παρουσιάσουμε τή Θέκλη μαζί μέ τόν Τεῦκρο. Ἔχω τήν ἀκόμη μεγαλύτερη φιλοδοξία νά ξ ε π ε ρ ά σ ω τόν Τεῦκρο (!!! Μάλιστα, αὐτό ἀκριβῶς!!!) καί νά σᾶς κάνω νά φύγετε σκασμένοι στά γέλοια καί…θριαμβευταί.

Ἔχω, μ’ἄλλα λόγια, ἔχω βάλει πολλούς μπελλάδες στό κεφάλι μου, ἀλλά χαλάλι σας γιατί εἶστε ο ἕνας πιό ἄξιος ἀπό τόν ἄλλον νά αὐγατήσει αὐτό πού θά τοῦ δόσουν, καί ὁ ἕνας πιό ἀξιαγάπητος ἀπό τόν ἄλλον, καί δέν βλέπω τήν ὥρα νά βρεθοῦμε πάλι ὅλοι μαζί καί νά μοιραστοῦμε πλεῖστα ὅσα, λιγάκι σάν κι ἐκεῖνο τό τραγουδάκι πού δέν ξέρω ἄν ἀκούγεται ἀκόμη Βάστα μέ νά σέ βαστῶ, ν’ἀνεβοῦμε στό βουνό.

Περιμένω λοιπόν μέ μεγάλη ἀγωνία νά περάσουμε οἱ μέρες ἡ φιλενάδα σας Ἀθηνᾶ